Fltt... Fltt... Fltt!

'Fltt... Fltt... Fltt...' Zo klinkt het geluid van een fluithaas ongeveer. Aan dit gefluit heeft hij dan ook zijn Nederlandse naam te danken: fluithaas. Voor het maken van dit geluid heeft hij natuurlijk stembanden nodig. En die zitten in het strottenhoofd van de fluithaas. Aan de voorkant van het strottenhoofd bevindt zich het schildkraakbeen. Daarachter liggen de stembanden. De stembanden zijn twee vliezen die kunnen trillen. Aan de bovenkant van het strottenhoofd bevindt zich het tongbeen. In het strottenhoofd zitten twee kleine bekerkraakbeentjes. Tussen de bekerkraakbeentjes en het schildkraakbeen liggen de stembanden. De bekerkraakbeentjes kunnen de stembanden van elkaar af en naar elkaar toe bewegen. De spleet tussen de stembanden heet de stemspleet. Om geluid te maken, brengt de fluithaas zijn stembanden dicht bij elkaar en door de lucht die bij het inademen naar binnen stroot gaan de stembanden tirllen. Bij de fluithaas staan de stembanden strakker dan bij mensen. Ze hebben een hoge fluit, en een hoge toon ontstaat als de stembanden strak gespannen staat en ze dus sneller gaan trillen. Verder zijn de stembanden van de fluithaas en de mens hetzelfde. Alleen het formaat niet.